Een van die ergste dinge wat met mens kan gebeur, is dat iemand vir wie jy baie omgee dood gaan. So dikwels wanneer ek met mense te doen kry wat die dood van iemand na aan hulle beleef het, word ek geraak deur hoe ons deur so ‘n pynlike gebeurtenis kom sonder om vir ewig geknou te wees.

Om te rou is ‘n pynlike proses. Dit veroorsaak dat ons nie kan slaap of eet nie. Dit maak ons fisies so moeg dat ons nie weet hoe ons een voet voor die ander gaan sit nie. Dit laat ons voel of ons maar net die duvet oor ons koppe kan trek en vir ewig in ‘n hoekie kan sit. Dit laat ons wonder oor die sin van die lewe. Dit meng in met ons werksproduksie. Dit laat ons huil sonder ophou, soms na buite en dikwels net na binne.

En tog, ten spyte van al hierdie pyn, is die meeste van ons so aanmekaargesit dat ons effektief met hierdie pyn kan deel. Dat ons leer uit wat met ons gebeur het en dat ons dit wat ons geleer het met mekaar kan deel. Alhoewel die pyn van rou skrikwekkend is, toon die meeste van ons ‘n veerkragtigheid in ons hantering daarvan. ‘n Klein persentasie mense toon egter ‘n chroniese roureaksie wat beteken dat hulle dit onmoontlik vind om selfs na ‘n lang tydperk terug te keer na hulle daaglike roetine. Daar is ook ‘n ander groep. Die wat ‘n meer geleidelike proses van herstel beleef. Hierdie mense se pyn is aanvanklik baie erg, maar hulle bring geleidelik weer die stukkies van hulle  lewe weer bymekaar.

Ek hoop dat ons met hierdie blog by mekaar sal kan leer.