My werk neem my soms op interessante paaie. Gister was so ‘n dag.

Ek laai ‘n vreemdeling, met goeie verwysings vanaf my kollega, op. Hy vat my op die kronkelpad oor die heuwels van Endlovini. Ons is op pad na ‘n gemeenskapsorganisasie wat hulp en sorg verskaf aan persone met ‘n lewensbedreigende siekte.

Terwyl ek ry, verkyk ek my aan die vreemde mooi van kleihuisies op heuwels. Ek kry die gevoel van vreedsaamheid. Ek sien laggende mense en ek kry vriendelike wuiwe van meeste voetgangers by wie ons verbyry. Ons vat ‘n stywe verspoelde grondpaadjie en my nou bekende metgesel maak die hek oop. Die hek is nie daar om skelms uit te hou nie, maar wel die beeste. Skreiend in kontras met die ontwikkelde en misdaadryke gebied waar ek bly.

Hier is ooglopend min hulpbronne, maar die hartlike manier waarop ek ontvang word is in skrille kontras met die armoede van die omgewing. Dit laat my wonder wat armoede werklik is. Wie is die arm mens hier? Dalk ek?

Skitterskoon vloere begroet my. Iewers vanuit die gebou kerm ‘n pasiënt en my voete loop vanself daarheen. Daar is min plek in die klein kamertjie. Die bed staan reg onder die gordynlose venster. Daar is lekker warm komberse op die bed. Dis ‘n ou vroutjie wat eintlik met haarself lê en gesels. Baie hard. Dalk is sy doof. Haar oë is al dof. Ek vat haar hand en sy draai na my toe. ‘n Glimlag wat my skaam maak, begroet my. Sy is bly om my te sien! Sy vryf my hand en praat met my in Zoeloe. Dis n goeie praat, al verstaan ek min. En toe praat sy Engels en vra MY  hoe dit gaan. So lei sy die gesprek weg van haar en fokus op my, die arm ene?! Toe ek groet wil sy my eers nie laat loop nie. Maar sy stuur my uit met ‘n seëngroet wat my vir lank bybly.

Toe begin ons werk in Endlovini.